Till We Are Vol. 3 Ch.19

Kiedy powietrze przeciął ostatni huk wystrzału wszyscy zdawali się odetchnąć z ulgą. Już po chwili na komendę jednego z żołnierzy, flaga przykrywająca ciemną trumnę została zdjęta z jej wieka i tuż po tym rozległa się smutna melodia wygrywana przez trębacza.
Theo wsłuchując się w nią zerknął na siedzącego tuż obok Anthonego, który uparcie zaciskając usta wpatrywał się w wieko trumny, jakby naprawdę starał się sobie wmówić, że pod nim wcale nie spoczywa jego ojciec, a wszystko co się przed nimi się rozgrywało zupełnie nie było prawdą.
Brunet zacisnął mocno dłoń na palcach kochanka i schował mokre od łez oczy w jego ramieniu. W zasadzie też nie mógł w to uwierzyć. W końcu jeszcze nie tak dawno byli tutaj, a Patrick zabrał go na kolejną z przejażdżek po lesie i jak zwykle opowiadał mu o swojej rodzinie. Nie o służbie, którą mógłby się przecież chwalić, a o rodzinie, jakby to ona, a nie odznaczenia, była w jego życiu najważniejsza.
Wzdychając cicho, Theo uniósł spojrzenie na Anthonego i pogłaskał go kciukiem po wierzchu dłoni.
Miał wrażenie, że zupełnie nie mógł do niego dotrzeć, a przez te kilka dni mężczyzna skutecznie udawał, że wszystko jest dobrze, co przecież było oczywistym kłamstwem. Sam załatwił wszystko odnośnie ceremonii, zaproszenia gości i przedstawicieli armii i jednostki, w której służył ojciec. Chłopak mógł zrozumieć, że nie chciał wszystkim obarczać matki, ale tak jak on martwił się o Mary, Theo martwił się o niego. A gdy mężczyzna był taki, to zupełnie nie było łatwe.
Posyłając mu czułe spojrzenie, chociaż to nie zostało odwzajemnione, Theo przeniósł wzrok na żołnierzy, którzy teraz składali flagę. Gdy tylko to zrobili jeden z nich podszedł do Mary i wręczył jej ją ze słowami wdzięczności na ustach. Kobieta pokiwała głową i odetchnęła drżąco, przyciskając ją do siebie.
Theo spuścił powoli wzrok na dłonie jego i Anthonego splecione na kolanach architekta i przymknął oczy.
Zupełnie nie wierzył, że to koniec. Powstrzymując szloch, który ponownie tego dnia dusił go w gardle, starał się skupić na dalszej części ceremonii.

Anthony odetchnął głębiej i zmarszczył brwi przełykając ciężej ślinę. Przez ostatnie dni naprawdę starał się być dzielny i jakoś się trzymać, co czasami naprawdę nie było łatwe, a dzisiejszy dzień był tym najgorszym, w końcu dzisiaj muszą już naprawdę się pożegnać. Tak na zawsze.
Nie miał pojęcia jak udało mu się zapanować na wszystkimi sprawami dotyczącymi pogrzebu i całej ceremonii, zresztą miał wrażenie, że połowy z tego, co robił przez ostatnie dni naprawdę nie pamiętał. Za wszelką cenę też starał się skupić na wszystkim byle nie na rozmyślaniu, chociaż to dopadało go również, gdy już leżał przy Theo na strychu, przed zaśnięciem. Wtedy było chyba najgorzej i chociaż wiedział, że naprawdę ulżyłoby mu, gdyby pozwolił sobie na łzy na ramieniu kochanka, nie chciał sobie na nie pozwolić.
Przecież zawsze to on był dla niego podporą i nadal chciał nią być. Bardzo chciał, by Theo widział w nim silnego mężczyznę, na którym może polegać zawsze. Poza tym naprawdę dość miał łez. Nie mógł już ich znieść, chociaż doskonale wiedział, że przy tej okazji każdy ma do nich prawo – matka, rodzeństwo, Theo, nawet on, ale miał dziwne wrażenie, że to na jego barkach teraz spoczywa to, by wszystko przebiegło zgodnie z planem, z tradycją i to właśnie on musi doprowadzić tę sprawę do końca, odpychając otumaniające go emocje na bok.
Kiedy po pogrzebie wszyscy udali się na obiad do domu, zupełnie już stracił poczucie rzeczywistości. Szybko wbił się w rytm – przyjmował kondolencje, zagadywał gości, dziękował im za przybycie. Nawet nie wiedział, w którym momencie zapadł zmierzch a goście, prócz najbliżej rodziny rozjechali się do domu. Cały czas miał przed oczyma trumnę przykrytą flagą, a w głowie siedziały mu słowa pożegnań, które wygłosili niektórzy z gości i on sam. I naprawdę czuł, że nie da rady szybko wrócić do pracy, do życia jakie prowadził przedtem, bo zresztą jak mógłby?
W momencie, w którym zdał sobie sprawę z tego, że są już sami, rozejrzał się po salonie i pozostałych w nim osobach. Bracia zresztą szybko wyszli na zewnątrz by zapalić, a ich małżonki siedzące jeszcze przy stole, rozmawiały o czymś półtonem.
– Wszystko dobrze? – poczuł dłoń na ramieniu i odwrócił się napotykając przenikliwie spojrzenie Geogra. Pokiwał tylko głową i wzruszył ramionami, nawet nie wiedząc co odpowiedzieć. Tak? Nie? Sam już nie wiedział. Było po prostu pusto, bez ojca, który w tym momencie tubalnym głosem, żartowałby z czegoś, nawet z tego, że podczas pogrzebu wuj Emmett niemal zasnął na swoim krześle, a mały Sam salutował tuż za żołnierzami.
– Tak… dobrze… – wydusił w końcu i uśmiechnął się nieco krzywo.
George poklepał go mocniej po ramieniu i zaraz poszedł na górę by sprawdzić czy dzieci posnęły. Już po chwili Amber z Theo zaczęli sprzątać ze stołu, a on przyglądał się temu przez chwilę. To było aż dziwne, że robili w tym momencie tak zwyczajną rzecz jak sprzątanie.
– Anthony… – usłyszał łagodny głos i odwrócił się w kierunku kanapy stojącej naprzeciw kominka, w którym wcześniej rozpalił Olivier. Kiedy jego wzrok padł na matkę, patrzącą na niego wyczekująco odetchnął głęboko i szybko do niej podszedł.
– Usiądź przy mnie. – poprosiła kobieta poklepując miejsce tuż obok siebie.
Kiedy blondyn je zajął, szybko przytuliła się do jego ramienia i oparła o nie głowę.
– Ładną mieliśmy dzisiaj pogodę. – powiedziała cicho biorąc go za rękę i ściskając ją mocno – I ładną ceremonię. Nie umiałabym sama tego załatwić. – dodała, a on tylko pokręcił głową.
– Przecież… ja załatwiłem. – powiedział Anthony i objął ją drugim ramieniem.
– Mhm… dziękuję… – westchnęła Mary i przytuliła się do niego.
Przez kilka minut trwali w takim uścisku, aż w końcu matka odsunęła się lekko od niego i spojrzała mu poważnie w oczy.
– Byłeś bardzo dzielny. Ojciec byłby dumny. – powiedziała, a on przełknął gulę rosnącą mu w gardle, wpatrując się w złożoną na stoliku flagę.
– Dziękuję. – wydusił – Wiesz mamo, jeżeli chcesz, zostanę z tobą tutaj. – powiedział w końcu, głaszcząc ją lekko po ramieniu.
– A twoja praca? Szkoła Theo? – dopytała, a on pokręcił tylko głową.
– Bez problemu dostanę wolne, a Theo najwyżej wróci sam do Denver. To nie jest problem – powiedział jakby z automatu.
– Och, i zostawiłbyś go dla mnie? – dodał lekkim tonem kobieta, na co on pokręcił tylko głową.
– Nie chcę byś była sama. Tylko tyle. – westchnął cicho i przymknął oczy.
Mary pokiwała głową i pogłaskała go po policzku.
– Dobry z ciebie dzieciak. – powiedziała, po czym ponownie wtuliła się w jego ramię.
Kiedy po kilku minutach ponownie wszyscy zebrali się w salonie, Mary odsunęła się od Anthonego i spojrzała po wszystkich.
– Wiecie co… – zaczęła cicho i uśmiechnęła się smutno – Ja… mam dla was propozycję. – powiedziała – Przez ostatnie dni podjęłam już decyzję i chciałabym, aby ktoś z was tu zamieszkał. Ja chyba przeniosę się do Emmy, do miasta. – dodała i przegarniała na bok niedługie włosy – Nie chcę tu być sama. – westchnęła i spuściła wzrok na dłonie zaplecione na kolanach.
Wszyscy spojrzeli po sobie i pokręcili głowami, ale nikt absolutnie nie powiedział ani słowa.
– No…? Ktoś chętny? – zaśmiała się nerwowo i spojrzała z nadzieją po swoich dzieciach – W sumie James myślałam, że może ty? Trzecie dziecko w drodze… przyda się wam dom. Większy dom… – zaczęła, ale mężczyzna tylko przygryzł wargę i zerknął niepewnie na małżonkę. Wymienił z nią dłuższe spojrzenie i spojrzał przepraszająco na matkę.
– Wiesz mamo, niedawno się przeprowadziliśmy, poza tym… mamy prace, dzieci szkołę, znajomych… – powiedział, a Amber poklepała Georga po kolanie i szybko pokiwała głową.
– Ale my tak samo. – powiedziała – Poza tym och… George ma dobrą posadę w szpitalu i… no sama rozumiesz… – dodała ciszej.
Mary spojrzała na nich nieco smutno, ale pokiwała głową.
– Olivier? – zapytała, lecz szybko tylko skinęła głową – No tak zajmujecie się przecież matką Nory… – westchnęła, a kobieta podeszła do kanapy i przykucnęła przy matce.
– No tak… przykro mi, ale na razie to zupełnie…
– Tak, tak. Rozumiem dziecko. – westchnęła Mary i przetarła oczy dłońmi – Chodzi o to, że… ja strasznie nie chcę być tu sama. – wydusiła i zaraz wtuliła się w ramiona synowej, a Anthony szybko pogładził ją po plecach – Już jak wyszliście z domu, to… nie było zbyt wesoło, ale z Patrickiem… jakoś się tu odnaleźliśmy, a teraz…? – jęknęła i pociągnęła nosem uśmiechając się krzywo – Zawsze chcieliśmy, żeby któreś z was tu zamieszkało. Ten dom przecież jest stworzony do tego by biegały po nim dzieci. – wydusiła i przez kilka chwil usilnie starała się powstrzymać łzy – No ale… też wpadłam na pomysł. Przecież macie już swoje życia. Stara jestem i głupia, ot co. – dodała.
– Mamo… – westchnął Anthony i przytulił ją bardziej – Co też opowiadasz…
– A może wy, Anthony? – podsunęła zaraz Amber, a on spojrzał na nią marszcząc brwi.
– Wiesz… nie mam pojęcia po co dwójce gejów tak wielki dom. – dodał i pokręcił głową, głaszcząc matkę po plecach.
Nora uniosła się z miejsca i wróciła do Oliviera, po czym wzruszyła ramionami.
– No tak, ale z drugiej strony… tylko ty możesz sobie pozwolić na większy luksus, bo jesteś szefem swojej firmy, a… co więcej was trzyma w Denver, mmm?
– Może dlatego, że jestem jej współwłaścicielem, jestem tam potrzebny? – mruknął tylko i spojrzał na nią dłużej. Od razu poczuł, że niemal wszyscy patrzą na niego wymownym wzrokiem, który już teraz wzbudzał w nim poczucie winy. Pokręcił tylko głową i spojrzał na siedzącego na dywanie Theo.
Może i faktycznie było tak, że oni mogli łatwiej niż pozostali przenieść się tutaj, bo nie mieli ani dzieci, ani poza pracą innych zobowiązań. Mężczyzna skrzywił się nieznacznie chowając twarz w łopatce matki. Ponownie poczuł się bardzo obarczony odpowiedzialnością. Za bardzo. Bo przecież wszyscy już wydawali się stwierdzić, że to taki doskonały pomysł, że to on powinien zająć się teraz domem, tym co pozostało tu po ojcu no i przede wszystkim matką. I cholera kochał ją, mógł się nią zająć, ale przez ostatnie dni uświadomił sobie, że nie jest aż tak dojrzały. Że nienawidzi podejmować decyzji, nienawidzi dorosłego życia i wydawało mu się, że chociaż do tej pory żył na własną rękę, współprowadził firmę, to tak naprawdę nie zna zupełnie życia. I nie chciał go takiego znać. Gdy wszystko tak zupełnie zależało od niego, wszystko spoczywało na nim, a on musiał się męczyć i udawać, że tak doskonale sobie z tym wszystkim radzi. Przecież nie radził! Czy nikt z nich tego nie widział?
Mary uniosła głowę i spojrzała płaczliwie na Anthonego.
– No, ale Theo ma przecież szkołę… – westchnęła tylko i pogładziła syna po policzku. – Uch… tylko was zmartwiłam znowu…
– Mmm… no, to tylko kilka godzin drogi stąd. – rzuciła Amber – My mieszkamy najbliżej, więc Theo zawsze mógłby dojeżdżać. Wracać tu na weekendy, dopóki by nie skończył szkoły. – powiedziała, a wszyscy nagle pokiwali głową.
Anthony rzucił siostrze nieco ostre spojrzenie. Zupełnie nie podobało mu się to, że zaczyna już im planować przyszłość. Mary, która chyba wyczuła to jak ten się spiął poklepała go po ramieniu i uśmiechała się nieco wymuszenie.
– No… mamy jeszcze czas by to przemyśleć. – powiedziała i po chwili zaśmiała się smutno – Nie moglibyście być normalnymi dziećmi i się kłócić o dom? – zażartowała nieco ponuro i uniosła się z miejsca. – No, a teraz do łóżek. Już późno. – westchnęła i ruszyła w stronę schodów. – Dobranoc dzieci. – pożegnała się i gdy wszyscy odwzajemnili pożegnanie od razu skupili wzrok na Anthonym.
– Och, przestańcie już, co? – niemal warknął – Nie sądzicie, że matka ma rację? Po co mnie i Theo ten dom? – rzucił – I cholera Amber, może nie zauważyłaś, że jestem już dorosły i nie musisz mi już układać życia. – dodał rozdrażniony i spojrzał ze złością na siostrę.
Blondynka spojrzała na niego nieco zaczerwienionymi od wcześniejszych łez oczyma i wzruszyła ramionami.
– To tylko pomysł. – westchnęła i uniosła się z miejsca – Nie musisz się tak złościć. Wyobraź sobie, że każdy z nas stracił ojca. Nie tylko ty. – dodała i zaraz z Georgiem ruszyła na górę.
Anthony zarumienił się aż ze złości i opadł na oparcie kanapy. Kiedy po kilku chwilach w salonie został tylko Theo powoli uniósł się z miejsca i usiadł obok kochanka. Widział, że Anthony jest zły. Nawet jeżeli powód był według nieco błahy, domyślał się, że przez ostatnie dni, gdy stale tłumił emocje w środku zupełnie trudno jest mu myśleć trzeźwiej.
Po chwili wahania wsunął dłoń na jego udo i pogłaskał go lekko. Widząc, że ten go nie odtrącił w końcu przytulił się do jego ramienia i przymknął zmęczone oczy. Architekt zajęty swoimi myślami nie odwzajemnił czułości, ale i tak w porównaniu do ostatnich dni, gdy unikał bliskości z niemal każdym poza matką, Theo uznał to za duży sukces. Kilka minut minęło nim podniósł na niego spojrzenie i odważył się otworzyć usta.
– Wiesz… – zaczął cicho – Rozumiem twoją mamę, na pewno trudno byłoby jej być tu teraz samej, ale z drugiej strony na pewno też nie chce sprzedawać domu, albo zostawić to wszystko na zmarnowanie. Przecież Patrick całe życie o to dbał. – odważył się dodać, a Anthony spojrzał na niego żywiej.
– Tak? – dopytał neutralnym tonem.
Theo skinął głową i spojrzał mu poważnie w oczy.
– Tak i może… gdyby udało się ci coś wymyślić z pracą, ja faktycznie mógłbym dojeżdżać? Amber… – zaczął z wahaniem.
Anthony spojrzał na niego ostrzej i zmrużył oczy. Zaraz jednak zacisnął wargi, chociaż na usta cisnęły mu się ostre słowa. W końcu przecież Theo miałby od niego spokój. Mógłby pracować do woli, bo w domu nikt by na niego nie czekał z pretensjami. A na weekendy tez by pewnie przyjeżdżał tylko na początku, bo przecież wszystko inne z czasem znowu by stało się ważniejsze niż on. A wtedy to on sam będzie tu siedział. Już zupełnie sam a nie jak do tej pory w Denver gdy kochanek chociaż czasami się pojawiał w jego życiu.
– Albo… albo zamieniłbym szkołę na weekendową, mm? – dorzucił jeszcze Theo i spojrzał na niego zaciekawiony.
Anthony odsunął się od niego i zmarszczył się mocno.
– Daruj sobie. – niemal warknął – Wracaj do tego swojego pieprzonego Denver! Na pewno tylko czekasz aż będziesz mógł, prawda? – dodał, a Theo aż otworzył szerzej oczy.
– Anthony… – wydusił wpatrując się w niego.
– Pewnie gdyby nie to, że ojciec… umarł, nadal miałbyś nas, mnie, zupełnie gdzieś. Więc cholera, daruj już sobie i wracaj! – dodał unosząc się i patrząc na niego ze złością.
– Anthony… co ty w ogóle mówisz…? – jęknął Theo wstając za nim i sięgając do jego ramienia.
– Prawdę? – zakpił architekt odtrącając jego rękę – W końcu to ono jest dla ciebie najważniejsze, nie ja! – dodał podnosząc głos – Myślisz, że przyjechałeś tu ze mną, potrzymałeś mnie za rękę i nasze wcześniejsze problemy ot tak zniknęły? – dodał patrząc na niego ze złością.
Theo spojrzał na niego niemal płaczliwie i pokręcił głową.
– Nie pozwalasz mi nawet zrobić nic więcej, więc co innego mógłbym? – zapytał siląc się na spokojny ton.
Naprawdę starał się nie brać aż tak do serca tego spojrzenia i słów Anthonego, w końcu stracił naprawdę ważną osobę i do tej pory zupełnie nie miał okazji by jakkolwiek odreagować.
– Jakbyś w ogóle chciał! – rzucił gorzko mężczyzna – Kiedy ja chciałem tu z tobą przyjechać, miałeś ważniejsze sprawy, a teraz litujesz się nade mną, bo biedny Tony stracił tatusia, tak? – dodał wpatrując się w niego jak w amoku – A tak cię prosiłem w ubiegły weekend. – dodał gorzko – Może gdybym… – zaczął, a Theo aż zesztywniał cały.
Zacisnął pięści i przełknął gulę rosnącą mu w gardle, bo od razu w głowie usłyszał, jak Anthony zarzuca mu, że przez niego nawet nie zdążył pożegnać się z ojcem. Jakby to w ogóle coś zmieniło, gdyby byli tu kilka dni wcześniej. I chociaż było to absurdalne, chłopak szybko poczuł się niemal winien.
– Nie potrzebuję twojej łaski i wiesz… po co to wszystko robisz, co? – zapytał, a chłopak spojrzał na niego nic nierozumiejącym tonem – Bo mnie kochasz? – zakpił – Przecież my praktycznie już ze sobą nie sypiamy, nie… Powiem ci. Po prostu odbiłeś się na mnie i gdy już staniesz na nogi, odejdziesz, prawda? – rzucił, a Theo aż jęknął cicho i szybko pokręcił głową – Tylko o to…
– Anthony! – usłyszeli i szybko przenieśli wzrok na schody u dołu których stała ubrana w koszulę nocną Mary. Wpatrując się w mężczyznę ze złością w oczach pokręciła głową.
Architekt zmełł w ustach kolejne słowa i spuścił wzrok zażenowany. Po chwili też spojrzał na bliskiego łez Theo i szybko wyminął go i ruszył ku drzwiom. Brunet od razu niemal ruszył za nim lecz Mary, która już była przy nim zatrzymała go ruchem ręki.
– Daj spokój Theo… – westchnęła i pogłaskała go po ramieniu – On… jest zły. Przez ostatnie dni wszystko było na jego głowie, to chyba za dużo… – dodała i spojrzała na niego jakby chciała przeprosić za słowa syna.
Theo szybko pokiwał głową i odetchnął drżąco.
– Wiem… – westchnął i spojrzał na nią płaczliwie – Ale ostatnio to… to prawda, nie byłem zbyt dobry dla niego. – powiedział.
Mary rzuciła mu dobrotliwe spojrzenie i pogłaskała po policzku.
– Przecież robisz wszystko co możesz by pozbierać się po… tamtym. – powiedziała, a on tylko wzruszył ramionami.
W końcu tylko dzięki Anthonemu pozbierał się po ‚tamtym’. I mimo że ostatnio wmawiał sobie, że przecież robi to wszystko dla nich obu, to może za bardzo się w tym wszystkim zagalopował.
– Anthony pobędzie trochę sam i mu przejdzie. – dodała Mary – Idź już i się połóż, mmm? – zaproponowała lecz Theo od razu pokręcił głową.
– Nie. Nie zostawię go samego. – powiedział szybko wspominając wyrzuty mężczyzny. Zaraz też nie oglądając się już za siebie ruszył ku wyjściu.
Kiedy był w sionce ubrał się szybko, a dostrzegając, że Anthony nie zabrał swojego płaszcza pokręcił głową i zdjął go z wieszaka. Gdy znalazł się na zewnątrz rozejrzał się tylko i zaraz ruszył za dom, mając nadzieję znaleźć go w ogrodzie. Zatrząsł się lekko gdy przejął go zimny listopadowy wiatr i ruszył dalej przed siebie wypatrując uważnie mężczyzny. Gdy minął sad dostrzegł jego postać zmierzającą w kierunku lasu. Jęknął cicho i przyspieszył wiedząc, że gdy architekt wejdzie między drzewa o wiele trudniej będzie mu go dogonić.
Idąc za nim wytrwale Theo pogrążył się w swoich myślach. Przecież to zupełnie nie było tak, zupełnie! Kochał przecież Anthonego i nie rozumiał jak w ogóle ten mógł go posądzić o to, że chciał go tylko wykorzystać. Rozumiał jego złość i rozczarowanie, i nawet jeżeli przez to padły te słowa, to kochanek musiał kiedykolwiek tak o tym myśleć, skoro dzisiaj to z siebie wyrzucił.
A przecież on tak bardzo się starał. Dla nich, dla ich przyszłości. Czy to było takie złe?
Owszem zaniedbał Anthonego i był tego świadom, ale naprawdę liczył na to, że mężczyzna go zrozumie, że zechce się odrobinę jeszcze dla niego poświęcić. Przecież sam Theo też uwielbiał się z nim kochać i spędzać czas, nawet gdy był zmęczony po całym dniu zajęć. A może zwłaszcza wtedy, gdy w końcu po całym męczącym dniu mógł się odprężyć w jego ramionach.
I ostatnio przecież tak bardzo chciał być przy nim. Czuł, że musi być obok zwłaszcza w ostatnich dniach, ale to sam blondyn się od niego odsuwał. I co z tego, że może faktycznie w końcu stał się ten ‚cud’ który zmusił go by wziął wolne w pracy i od szkoły, ale przecież tego wymagała od niego sytuacja. A teraz wychodziło na to, że mężczyzna nawet o to ma do niego żal.
Theo nie chciał się na niego złościć, bo przecież to nie o to teraz chodziło. I może dobrze, że ze względu na ostatnie dni Anthony nie udawał, że jest z nimi wszystko dobrze, ale czy aż tak bardzo miał go dość za to wszystko, że nawet nie chciał przy nim być? Wypłakać się chociażby na jego ramieniu? Przecież on od tego miedzy innymi był. Do tej pory przecież gdy to on przeżywał ciężkie momenty, mężczyzna był przy nim zawsze i Theo mógł na niego liczyć mimo wszystko. I teraz też on chciał mu udowodnić, że mimo wszystko, że nawet gdy jest źle nadal jest przy nim.
Wzdychając pod nosem Theo zacisnął ramiona na jego płaszczu i uniósł głowę. Przyspieszył gdy zobaczył, że mężczyzna już wchodzi do lasu, nie chcąc stracić go z oczu.
Kiedy jednak stanął przy pierwszych drzewach jęknął żałośnie widząc, że między nimi panuje już zupełny mrok. Zawahał się nim wszedł dalej. Przecież nie chciał się jeszcze zgubić. Był jednak zdeterminowany by odnaleźć Anthonego i tym razem nawet jeżeli zostanie odepchnięty, albo jeżeli jeszcze raz będzie musiał słuchać samych przykrych słów będzie przy nim.
Po kilku krokach rozejrzał się niepewnie i odwrócił w kierunku, z którego dobiegł do odgłos łamanej gałązki. Mimo wszystko przeszedł go dreszcz i obejrzał się niespokojnie. Gdy był tu sam las wyglądał zupełnie inaczej. Nadal się rozglądając szedł jednak dalej, co chwilę jednak odwracając się za siebie by zyskać pewność, że nadal widzi niebo nad łąką.
– Anthony? – zawołał w końcu licząc na to, że mężczyzna go nie zignoruje – Hej… proszę cię…! – zawołał jeszcze krzywiąc się lekko.
Po kilkunastu krokach odwrócił się za siebie i jęknął cicho nie widząc niemal nic prócz ciemności. A przecież wcale nie odszedł zbyt daleko. Szybko stanął w poprzedniej pozycji by mieć pewność i zaraz odwrócił się ponownie na pięcie i już szybszym krokiem ruszył przed siebie. Mając nadzieję, że naprawdę niedługo znajdzie się na łące. Z każdą jednak minutą napełniało go niespokojne przeczucie, że wcale a wcale nie zbliża się do wyjścia z lasu, a jeszcze bardziej się w nim zagłębia.
Nie chcąc poddać się panice zatrzymał się na chwilę i odetchnął kilka razy głęboko. Nie mógł się przecież zgubić! Chciał odnaleźć ukochanego, zapewnić go, że jest przy nim, a nie sprawiać jeszcze więcej zmartwień. Zwłaszcza teraz. Szybko postanowił wrócić się w poprzednim kierunku, więc okręcił się napięcie i zaciskając zęby ruszył przed siebie.
Zupełnie nagle zewsząd zaczęły go otaczać nieprzyjemne odgłosy, a wyobraźnia jak zwykle w takich chwilach zaczynała wzbijać się na wyżyny. Theo odetchnął znowu głęboko, nie mając najmniejszego zamiaru pozwolić sobie na łzy, jakby nie miał pojęcia, że te już płyną po jego policzkach.
Kiedy w pewnym momencie uderzył w coś twardego i poczuł wokół siebie silne ramiona krzyknął cicho, a serce niemal wyskoczyło mu z piersi. Od razu jednak poczuł znajomy zapach i odetchnął głęboko.
– Zwariowałeś? – usłyszał ganiący głos, a Anthony złapał go szybko za rękę i pociągnął w tylko sobie znanym kierunku.
Theo zaśmiał się z ulgą i ściskając jego dłoń szedł za nim. Po kilku minutach znaleźli się już na brzegu lasu, gdzie było o wiele widniej, bo księżyc nad łąką świecił jasno i chłopak dostrzegając srogą minę kochanka posłał mu przepraszające spojrzenie.
– Wracaj do domu. – polecił mężczyzna uparcie unikając jego spojrzenia – I nie włócz się więcej sam po lesie. – dodał jeszcze twardo, chociaż odetchnął z ulgą. Usłyszał jego wołanie lecz oczywiście nim doprowadził swój głos do porządku chłopak zdążył już odejść i nim go odnalazł minęło kilka chwil pełnych strachu.
Theo podszedł blisko do blondyna i oparł dłoń na jego torsie.
– Przyniosłem ci płaszcz… – westchnął i podsunął mu go – Posłuchaj, ja… – zaczął lecz mężczyzna szybko pokręcił głową. Było mu wstyd za wcześniejsze słowa i też za łzy które nadal stały mu w oczach uparcie chcąc znowu spłynąć po policzkach,
Odebrał od Theo płaszcz i szybko włożył go na siebie.
– Okej, teraz już idź. – dodał.
Chłopak jednak ponownie do niego podszedł i sięgnął do jego podbródka zmuszając go by na niego spojrzał. Przygryzł wargę bez trudu już dostrzegając jego mokre policzki i pełne łez oczy.
– Anthony… – westchnął i odgarnął mu włosy z twarzy – Nie chcę nigdzie iść – powiedział tylko i spojrzał mu czule w oczy.
Mężczyzna odwrócił szybko wzrok czując kolejne łzy i odsunął się od niego ruszając między drzewa.
– Daj mi na trochę spokój. – rzucił jeszcze jakby ze złością lecz Theo szybko go dogonił i odwrócił ku sobie.
– Nie chcę dawać ci spokoju. – powiedział twardo – Czego się wstydzisz? Łez? – zapytał już spokojniej – przecież to żaden wstyd. – dodał i szybko zarzucił mu ręce na szyję i przyciągnął do siebie – Przecież straciłeś tak bliską osobę… to nie wstyd… – dodał ciszej i pogłaskał go drżącą dłonią po włosach.
Po chwili z ulgą poczuł jak Anthony obejmuje go mocno i przyciska do siebie.
– Cholera… Theo… – wydusił i zatrząsł się w jego ramionach – Nie mam pojęcia co dalej… – jęknął płaczliwie, dociskając się do niego łapczywie.
Theo uśmiechnął się smutno i utulił go mocniej przymykając oczy. Wsłuchując się w jego szloch sam pociągnął nosem i schował twarz w jego ramieniu. Nie myślał, że to będzie proste, ale czuł się naprawdę bezsilny w tej sytuacji. I miał tylko nadzieję, że to co może zrobić wystarczy mężczyźnie.
Anthony przez dłuży czas tłumił płacz w kurtce Theo czując zarazem złość na siebie jak i ulgę.
Kiedy po kilku minutach odsunął się od niego i spojrzał mu żałośnie w oczy, szybko odwrócił wzrok i opadł do tyłu na pień rosnącego za nim drzewa.
– Wiesz… – zaczął nieco zachrypniętym głosem i odetchnął głęboko – To co mówiłem… to…
Theo przygryzł wargę i pokręcił głową ponownie przysuwając się do kochanka.
– Wiem, że nie tak miało być.. – szepnął – I… ale Anthony… nie pomyślałeś, że jest zupełnie odwrotnie, mm? – zapytał i pogłaskał go czule po policzku.
– Odwrotnie?
– Mhm, że wcale nie chcę cię zostawiać. – powiedział ciszej Theo i oparł się o niego bardziej – Pamiętasz jak kiedyś mówiłeś o… o tym naszym domku? O tym, że będziemy grubi i szczęśliwi? – dopytał z lekkim rumieńcem – Ja pomyślałem, że też chcę mieć w niego jakiś wkład. Rozumiesz… – westchnął i zerknął na niego do góry – To nie tak, że… że nie chcę już być z tobą… przecież cię kocham.
Anthony odetchnął zaskoczony i poczuł aż rumieńce na policzkach. Zaraz zaśmiał się cicho i pokręcił głową obejmując chłopaka. Osunął się powoli z nim na ziemię i szybko przycisnął go do siebie.
– Oszalałeś… – szepnął tylko i pocałował go lekko w policzek.
Theo który szybko usadowił się wygodnie na jego kolanach, spojrzał na niego uważnie.
– A nie… nie chcesz już? – zapytał.
– Chcę! – powiedział szybko Anthony – Chcę tylko… wiesz… wolałbym byś był przy mnie, byś się ze mną kochał, a na domek możemy poczekać dłużej. – powiedział półgłosem głaszcząc go po włosach – Nie chcę być sam, gdy mam ciebie.
Theo pokiwał głową i wsunął dłonie na jego gorącą szyję.
– Wiem… przepraszam. – westchnął spoglądając w jego zapuchnięte oczy.
Anthony oparł się mocniej o pień i przymknął powieki oddychając głęboko.
– Wiesz… nie myślałem nigdy o tym… o tym, że którekolwiek z nich… – zaczął i zacisnął mocno zęby – Ale przecież…
Theo szybko pokiwał głowa i pogłaskał kochanka po głowie.
– Myślę, że to niesprawiedliwie i… mnie też będzie go brakowało, bo przecież był dla mnie zupełnie jak ojciec. – westchnął i przytulił się mocno do jego torsu, czując już kolejne łzy stające w oczach – Ciągle myślę co by powiedział gdyby był teraz z nami i… i wiesz co? – zapytał jeszcze bardziej zdeterminowanym tonem – Wydaje mi się, że nie możemy pozwolić, żeby to wszystko tak po prostu stało zaniedbane.
Anthony uśmiechnął się i pokiwał lekko głową.
– Tak, ale… twoja szkoła? Praca? – zapytał i uniósł ku sobie jego twarz – Ja porozmawiam z Danielem i na pewno do czegoś dojdziemy, ale ty? Nie mam zamiaru być tu sam. – westchnął chociaż w ogóle nie łudził się, że będzie mu łatwo tu teraz mieszkać.
– Przeniosę się na kurs weekendowy i po prostu na te dni będę wyjeżdżał, a w tygodniu będę tu dbał o wszystko, a ty będziesz mógł spokojnie pracować – powiedział, a Anthony aż zerknął na niego zaciekawiony.
Nagle pomyślał, że przez ten ubiegły czas Theo nieco się zmienił, co mu zupełnie umknęło.
– A wiesz, całkiem możliwe, że za jakiś czas któreś z twojego rodzeństwa jednak postanowi tu zamieszkać. Za kilka lat, jak już ułożą swoje sprawy… mmm? Wtedy wrócimy do Denver. – dodał i zerknął na Anthonego – Żeby mogły tu sobie biegać dzieci.
Ten posłał mu smutny uśmiech ale pokiwał głową.
– Brzmi jak dobry plan… – zaśmiał się cicho i objął go mocniej – Zresztą ojciec chciał żebyś zajmował się stajnią. – dodał wspominając te wszystkie razy, gdy to właśnie Theo nazywał swoim zastępcą.
Theo pokiwał tylko głową i ponownie wtulił się w jego tors.
– Mhm…Wiem… – zaczął i znowu uniósł się by spojrzeć w jego oczy – Wiem… Ale teraz będę przy tobie, będę już lepszy. – zapewnił – Nie tylko dlatego, że ojciec… że… – wydukał, a Anthony pokręcił głową i nabrał powietrza w płuca.
– To nie tak. – westchnął głaszcząc go po policzku – Ja wiem, że szkoła jest ważna, i że kochasz pracę w schronisku, ale… chyba lubię być najważniejszy, wiesz? – dodał z krzywym uśmiechem.
– Jesteś! – zapewnił od razu chłopak lecz on pokręcił głową.
– Ale najbardziej nie lubię być sam, bo… och. Nie widzisz, że latam za tobą jak ten szczeniak? Jesteś całym moim światem i chcę być zawsze z tobą i żebyś ty też chciał… a nie miał ważniejsze sprawy ode mnie. – westchnął jeszcze wpatrując się w pociemniałe policzki Theo – Ale idąc na kompromis mogę się zgodzić na chociaż wspólne wieczory. – dodał i spojrzał mu głęboko w lśniące oczy – Dobrze? Postaramy się? – dopytał, a Theo pokiwał szybko głową.
– Tak. – zapewnił – W końcu to ty jesteś moją rodziną… nie chcę tego stracić. – westchnął nie mając zupełnie pojęcia co by zrobił, gdyby Anthony nie znósł tego wszystkiego i go zostawił. Niejednokrotnie podczas ubiegłych dni myślał co byłoby gdyby on był na miejscu Mary, gdyby ot tak stracił Anthonego już na zawsze. Na pewno nie umiałby sobie poradzić.
Przez kilka chwil tulili się do siebie w milczeniu aż w końcu architekt zaśmiał się cicho.
– Wiesz co…? – zamruczał przegarniając palcami jego włosy – Tak wyobraziłem sobie, że… mógłbym założyć biuro w Greeley, ty po szkole może znalazłbyś pracę w którejś z lecznic w mieście i jakoś byśmy sobie poradzili, mm? – powiedział a chłopak szybko pokiwał głową – Najważniejsze, żeby dopilnować domu. – dodał jeszcze i pocałował kochanka w czubek głowy.
– Dopilnujemy. – zapewnił szybko Theo – I będziemy blisko Mary. – dodał jeszcze i w końcu pocałował czule usta Anthonego.
Mężczyzna oddał pieszczotę i po chwili pokręcił głowę.
– Dziękuję, że przyszedłeś… mimo tego co wtedy powiedziałem. – szepnął zakładając mu włosy za ucho – Tak bardzo mi ciebie brakowało. – dodał i ponownie pochylił się do jego ust.
Później już przytulił mocno do siebie i przymknął powieki.
– I co teraz…? – zapytał po kilku chwilach.
Theo wzruszył ramionami.
– Pójdziemy do domu, powiemy mamie. – westchnął ciesząc się ze słów blondyna. Czuł, że naprawdę mu się na coś przydał, nawet jeżeli to co teraz zrobił ograniczało się tylko do bycia przy nim – A później pójdziemy spać, a jeszcze później ustalimy z nią co i jak odnośnie domu.
– Mmm… brzmi jak dobry plan. Jestem zmęczony. – zamruczał architekt.
– No to chodź. Teraz ja się tobą zajmę. – obiecał żywo brunet i skradł mu kolejny pocałunek – I… wiem, że będzie ciężko bez ojca, ale… pamiętaj, że masz mnie i że zrobię wszystko żebyś był szczęśliwy, wiesz? – dodał jeszcze, a Anthony tylko przymknął oczy bo te ponownie zaczęły go piec.
– Wiem… – szepnął i spojrzał mu głęboko w oczy. Widząc jego zdeterminowane i stanowcze spojrzenie uśmiechnął się smutno. Naprawdę dopiero teraz chyba zauważył, że Theo już nie jest tamtym zaszczutym chłopakiem sprzed roku i wierzył, że z nim byłoby mu o wiele prościej. Gdyby tylko nie był tak okropny przez te ostatnie dni na pewno byłoby mu lżej. Od razu też przypomniały mu się słowa Melindy i pokręcił aż głową. Przecież to oczywiste, że bez niego, łaziłby sam po lesie i złościł. Nigdy nie podjąłby decyzji o zostaniu tu i zadbaniu o dom, chociaż było to przecież jego obowiązkiem.
Byli ze sobą związani i nawet gdyby inni mieli mu mówić, że jest zupełnie inaczej, że nic ich przy sobie poważnego nie trzyma on doskonale wiedział, że jest inaczej.
Theo pocałował go ponownie i w końcu uniósł się z jego kolan. Kiedy wyciągnął do niego rękę, spojrzał na niego takim innym niż zawsze spojrzeniem, a Anthony ponownie zdusił łzy.
Chyba nigdy nie spodziewał się, że będzie miał kogoś, przed kim wcale nie będzie musiał być zawsze idealny i silny, i przed kim nawet tak po prostu będzie mógł się rozpłakać nie czując się jak ostatnia ciota. I gdy widział jego jasną dłoń przed sobą, miał wrażenie, że to prawdziwe, dorosłe życie, które dopadło go wraz ze śmiercią ojca zupełnie nie będzie takie trudne. A Theo był znacznie silniejszy niż mu się wydawało i z nim tak po prostu ze wszystkim sobie poradzi. Absolutnie ze wszystkim.
– No to chodźmy… – dodał jeszcze przez nieco zaciśnięte gardło i ujął jego dłoń.

KONIEC